It's too peopley out there! #ditisdepressieook

 It's too peopley out there!
#Ditisdepressieook

Afgelopen tijd heb ik veel nagedacht. Over wat ik heb geschreven, wat ik vertel en zeg in gesprekken en hoe ik erover denk. Ik merk dat als ik iets deel, dat ik altijd probeer te eindigen met een hoopvolle bemoediging. Een positief staartje aan de uitdagingen van die dag. Maar tegelijk zeg ik ook dat ik ervoor sta om eerlijk te zijn op het internet. De boel niet mooier laten lijken dan het is. En vooral geen neppe foto's en tekstjes te delen over hoe geweldig fantastisch het leven is. Want dat is het gewoon niet. Ik merk dat ik toch nog makkelijk mee ga in de 'schone schijn' ophouden, en altijd maar blijf vertellen om vol en vast te houden. Maar eerlijk gezegd.. Is 99% van mijn depressie alles behalve hoopvol. Hopeloosheid is een vaste kern in mijn depressie, ik heb geen zin in het leven, ik zal het niet krijgen ook, maar ik zal mijn best moeten blijven doen om er íets van te maken. Leuk? NEE. Hoopvol? NEE. 

Misschien heb jij mijn Blog tot nu toe aardig gevolgd, en vond je het wel meevallen met de positieve, bemoedigende boodschap. En vond je het al behoorlijk verloren klinken. Of misschien begrijp je wel een beetje waar ik door heen ga. Maar toch wil ik meer bewustzijn creëren. Voor de duidelijkheid: Het laatste wat ik wil is dat jij mij naar aanleiding van deze blog 'zielig' gaat vinden. Ik ben niet zielig, mijn beleving van de wereld is gewoon anders. Iedereen heeft zijn strijd in het leven, alleen wordt niet elke strijd gezien. Voor degene die hier dus meer oog voor willen krijgen, start ik deze nieuwe serie. Ik weet niet hoeveel blogs zich hieronder zullen schalen, maar we beginnen bij 1. It's too peopley out there.

Eén blijvende uitdaging is voor mij het dagelijks contact met mensen. Er zijn zoveel mensen, zoveel meningen, zoveel oordelen. Elke dag wordt je hiermee geconfronteerd, en als ik iets vreselijk vind is dit het wel. Ik kan er niet mee omgaan, ik weet niet hoe ik sommige blikken of reacties moeten interpreteren en het ergste; ik weet niet hoe ik het los kan laten. Elke blik, beweging en elk woord dat ik opvang, sla ik op en kan ik níet meer verwijderen. Het maakt mij té veel uit wat mensen van of over mij denken. Ik praat mezelf makkelijk in de put en het cirkeltje naar beneden lijkt elke keer harder te gaan draaien. Ook wijst iemand mij met de beste bedoeling terecht of geeft iemand mij opbouwende feedback, ik kan het niet slikken en doorgaan. Ik voel mij tot op het bot gekwetst, schaam mij de diepte in en durf niemand meer in de ogen aan te kijken. Ik schuif overigens niet de schuld in de schoenen van de ander, meestal is zo'n opmerking allesbehalve gericht om mij persoonlijk als mens 'af te keuren'. Ik weet dat ook wel hoor, maar het lukt mij gewoon níet om het te relativeren of mild naar mezelf te zijn. Het stomme is nog dat ik niet weet waarom ik zo heftig reageer op dit soort situaties. Misschien ligt het aan vertrouwen. Maar dat betekent dat ik echt niemand vertrouw, want ook van degene die het dichtstbij mij staan kan ik niet veel hebben. Misschien ligt het aan de band die ik met iemand heb, maar dat zou ook niet helemaal kloppen want zelfs wildvreemde mensen kunnen een opmerking maken die mij echt pijn zou doen.

Veel mensen zeggen: 'Ajoh, laat los, laat gaan, het is niet zo bedoeld!' Maar dat is nou precies een steengoed voorbeeld voor 'makkelijker gezegd dan gedaan!' Want het is niet dat ik het niet probeer en oefen, maar op een gegeven moment is het op. Ben ik op. Mijn potje geduld is tot de laatste kruimel op en mijn potje emoties stroomt over.