Jij bent de Liefde!

Jij bent de Liefde!

Dat is wat een 4-jarige kleuter schreef voor een vriendinnetje. Naast dat hij bijzonder goed kan schrijven voor zijn leeftijd, is hij ook nog eens poëet in een notendop! Alhoewel het waarschijnlijk meer een 'per ongeluk' gevalletje is geweest dan het doelbewust kiezen van die woorden. ;)

De 2 maanden voor de zomervakantie heb ik ondersteuning mogen bieden bij de kleuterklassen. Dit vond ik écht leuk om te doen, en de school was ook erg flexibel. Zo kon ik 2 halve dagen meedraaien, wat voor mij precies genoeg was. Maar die dagen dat ik er dan was, en van steeds meer kinderen de namen bij het gezicht kon onthouden, (ja, het zijn dan zo'n 90 kleuters die over een schoolplein rennen, hea 😥😝) werden steeds leuker en gezelliger! En de uitspraken die een kleuter dan maakt worden met de dag hilarischer. Op een dag moest er helaas 1 kleuter afscheid nemen. Zij ging verhuizen, en dus ook naar een andere school. De juf had een afscheidscadeautje bedacht om te maken, en een jongen riep door de klas: 'Maar ik vind haar lief!!' Dan smelt je vanbinnen wel een beetje, maar toen was er een andere kleuter, ietwat bijdehand, die daarop reageerde met: 'Ja, maar jij vind iederéén lief!' Alsof zijn liefdesbetuiging daardoor niet meer geloofwaardig zou zijn. 😋 Maar het klopte in zekere zin wel. Dit jongetje (Ik noem hem voor het gemak even Abel) vond écht iedereen lief. Abel leefde eigenlijk altijd in zijn eigen wereldje. Als hij ging voetballen met een paar klasgenootjes, stond hij als keeper meer met het zand en stokjes te spelen, dan dat hij op de bal focuste. Zodra er dan iemand riep 'ABELLL!' Keek hij op en liet het voetbalspel voor wat het was en ging weer verder met zijn zandspel. In zekere zin was hij eigenlijk geen goede teamspeler, maar dat maakte hem niet veel uit. Tot er iemand hulp nodig had. Als er bijvoorbeeld een meisje bij mij stond te vertellen dat ze het koud had, was hij het die binnen no-time een jas voor haar had gehaald. Hij wilde altijd heel graag helpen. En had ook nog heel veel lieve woorden paraat staan. Helaas werd dat dus ook wel eens afgekraakt. Maar daar heeft hij (nog) maar weinig last van gelukkig. 

Als ik aan Abel denk, denk ik ook aan de opdracht die Jezus ons gaf.

Als u niet verandert en net zo wordt als de kinderen, 

zult u nooit in het koninkrijk van de hemelen komen. 

~ Mattheüs 18:3

Wij kunnen nog zo veel van Abel leren. Zo onbevangen als hij is, vol liefde en toewijding. En de sorry die bij hem écht sorry betekent, waarbij hij ook de sorry van een ander accepteerde, en de vriendschap weer verdergaat zoals het was. Óók als iemand voor de 10de keer op die dag sorry moest zeggen, vergaf hij het met gemak en kon die ander weer door met een schone lei. Abel dacht niet in hokjes of vakjes, hij vond het niet boeiend hoe je er uit zag, of je klein of groot, dik of dun, blond of bruin was. Het kon hem werkelijk niks schelen, Abel was in alle situaties in staat om jouw vriendje te willen zijn.

Abel is overigens niet de enige kleuter met het vermogen om iedereens vriend te zijn. Bijna elke kleuter is nog in staat om snel contact te leggen en dat ook te behouden. Bij hun is het echt 'gewoon' vergeven en vergeten. Zelf heb ik mijn leven lang moeite gehad bij het contact met leeftijdsgenoten. Al op de basisschool speelde ik liever met de kinderen uit groep 5, terwijl ik zelf in groep 7 zat. De kinderen uit groep 6 en 8 vond ik eng, en naast enkele uitzonderingen, voelde ik mij niet op mijn gemak bij de kinderen uit mijn eigen klas. En dat is tot op heden zo geweest. Ik heb echt 2 hele goede vriendinnen, die van mijn leeftijd zijn, maar verder vind ik het veel makkelijker en leuker om contact te leggen met kinderen of echte (;)) volwassenen. Misschien wel omdat die kinderen geen kaders kennen, geen voorwaarden leggen aan hoe je er uit moet zitten, en bovenal zichzelf eigenlijk niet druk maken om het feit dat mijn mening misschien wel verschilt met die van hun. Vooralsnog gaan de ruzies bij hun vooral over, in mijn ogen, ietwat onbenullige zaken zoals 'wie wil ik een handje geven in de rij', en het ergste dreigement wat je naar je hoofd geslingerd kan krijgen is: 'Jij mag niet meer op mijn feestje komen!'. Natuurlijk is het voor hun een bloedserieuze kwestie, en probeer ik zo goed mogelijk te bemiddelen. Maar hoe heerlijk is het om je geen zorgen te hoeven maken over wat iedereen van je denkt of vind, en vooral helemaal te leven in het moment. Je emoties de vrije loop te laten gaan en niet bang zijn om afgewezen te worden. Het zal voor ieder kind anders zijn, maar toch denk ik dat het grote deel van die 90 kleuters zeker wel op deze manier leeft. Dát is pas een mooi voorbeeld!

Ik ben meer dan gezegend met de vrienden om mij heen. Ze zijn alleen vaak minstens 10 jaar jonger, of 10 jaar ouder. Of ik daar 'problemen' mee heb? Soms. Er zijn echt genoeg kanttekeningen bij te maken. Maar voor alsnog heb ik liever deze parels, met een enorme variatie in leeftijd, dichtbij me, dan tientallen leeftijdsgenoten die ik 'vrienden' zou kunnen noemen, maar die ik verder niet eens goed ken en andersom. En voor de psychologen en psychiaters onder u, ja, er zijn genoeg labels die je op mij kunt plakken als je dit allemaal leest. Maar op zulke momenten ben ik dan maar even zoals Abel; onbevangen en vooral zonder kaders!